ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ

Πάω σχεδόν κάθε μέρα , όπως κάνουμε οι πιο πολλοί άντρες , στο καφενείο του χωριού και μπαίνοντας λέω «γεια σας!». Όμως κάνα δυο απ’ τους τακτικούς θαμώνες μου ανταποδίδουνε τον ίδιο χαιρετισμό , βαριεστημένα. Δεν τους παρεξηγώ γιατί οι πιο πολλοί από δαύτους είναι αφοσιωμένοι στα χαρτιά . Όταν , μάλιστα είναι βροχερός ο καιρός, γεμίζουνε , μέσα σ’ αυτό το ναό του φάντε, όλα τα τραπέζια από ερασιτέχνες τζογαδόρους.
Τις προάλλες έπαθα κι ένα τρακ. Όπως άνοιξα την πόρτα να μπω μέσα άκουσα ένα παίχτη να λέει με θυμό «τώρα ήρτε που να τον πάρει ο διάουλος!». Τόνε κοίταξα παραξενεμένος «τράβα κάτσε βορέ! Είναι για το Τζόκι…» μου κάνει κάποιος άλλος που κατάλαβε την ταραχή μου. Ο αριθμός των παιχτών που είναι καθισμένοι σε κάθε τραπέζι , ποικίλει ανάλογα με το είδος του παιχνιδιού. Αρχίζουνε από δυο, στο πικέτο, από τρεις στην πρέφα, από τέσσερις στην κοντσίνα και από πέντε έως εφτά στο κουμ καν και στο Θανάση. Όμως καμιά φορά δημιουργούνται και μικροπαρεξηγήσεις…Τις κουβέντες που ακούει κανείς εκεί μέσα έχουνε να κάμουνε οι πιο πολλές με τα χαρτιά. Είναι αιώνια ρουτίνα : «έχω δέκα και άλλο ένα δέκα, πετάω το οχτώ καρό. Ξανατραβάω και σηκώνω και πάλι το οχτώ καρό! Ας στο διάουλο για τράπουλα!!» «το άλλο παίζουνε μωρέ ατζαμή!» κάνει παρατήρηση ο όρθιος παίχτης στον κοντινό καθιστό, «μη μιλάτε οι απόξου!» νευριάζει ο απέναντι καθιστός «το χριστό του για χαρτί» «τι διάουλο μέσα της έχει η τράπουλα!» «στραβώθηκες μωρέ» ξαναμιλάει ο επίμονος όρθιος «το φάντε παίζουνε!» «τράβα παραπέρα ρε μαλάκα! Κι άσε μας να παίξουμε!» τόνε προγκίζει ο απέναντι καθιστός «τήρα χαρτί το χριστό του! Έχω δυο τζόκια και δεν μπορώ να κάμω τίποτα!» «έχω εφτά φύλλα» «πόσο χρονόνε;» «οχτώ!» «στέκουνε!» «κόπηκε η λέλα» «αμόντε με τζόκι» «δεν πάω πουθενά!» τέτοια…
Λες μωρέ παιδί μου και ο θεάνθρωπος είναι διαιτητής της τράπουλας και μεροληπτεί κάποιους από τους παίχτες. Βέβαια οι βλαστήμιες αυτές της τράπουλας δεν λέγονται καθόλου συνειδητά. Λέγονται από συνήθεια. Δεν έχουνε καμιά βαρύτητα, είναι ανώδυνες. Ο ήσυχος παίχτης Πάνος Καπότης έχει μια δική του βλαστήμια που ξεθυμαίνει όταν τον στενοχωρεί το χαρτί, που δεν πειράζει κανένα! Είναι ανώδυνη και αστεία, λέει : «να πάρει ο διάουλος τον πισινό της γίδας!» την ακούμε και γελάμε. Οι ιερείς και οι ψαλτάδες δοξολογούνε το Χριστό στις εκκλησίες και οι τζογαδόροι (όχι όλοι φυσικά) που βλαστημούνε στα καφενεία. Έτσι έρχεται μία η άλλη. Και ο χορός καλά κρατεί…
Σε κάποια άλλη γωνιά του καφενείου αλλάζει το σκηνικό . Εκεί καθόμαστε εμείς οι μερικοί , που δεν έχουμε ιδέα από χαρτιά. Και εκεί, όπως είναι φυσικό, το λόγο έχουνε τα καθημερινά μικροπροβλήματα του τόπου : Μικρή βουλή έχουνε ονομάσει το καφενείο , από τα πού παλιά χρόνια τώρα, οι Έλληνες και είναι τέτοια. Αναφέρω τα «πρακτικά» μιας μόνο «συνεδρίασης» που είχαμε τις προάλλες : «δεν τα πάει καλά ο πρωθυπουργός». Πήρε πρώτος το λόγο ο αιώνιος αδικημένος «τάχει κάνει θάλασσα!» «θάλασσα τα έχεις κάνει εσύ μέσα στο κεφάλι σου!» του απάντησε ο αντίπαλος «όποιος και να πάει πάνω τα ίδια χάλια θάχουμε …» είπε ένας τρίτος «πρώτη φορά έχουμε σταθερότητα τιμών!» του απάντησε ο κυβερνητικός «δεν ξέρω τι λέτε εσείς» πήρε πάλι το λόγο ο πρώτος , «αλλά ο πρωθυπουργός έπρεπε να κάνει εκείνο , έπρεπε να κάνει το άλλο! Έπρεπε, φίλοι μου να φροντίσει για κείνο και ν’ αδιαφορήσει για το άλλο ! Έπρεπε να κοιτάξει για κείνο και να σταματήσει το άλλο. Έπρεπε να νοιαστεί για κείνο και να γυρίσει τις πλάτες του στο άλλο. Έπρεπε …Έπρεπε…Έπρεπε …» τέτοια… «καλά ρε φίλε,» τον έκοψε κάποιος από την παρέα «και δεν πας να γίνεις του λόγου σου πρωθυπουργός να τα σάξεις ούλα να γλιτώσουμε κι εμείς!!» . Γελάσαμε με την ψυχή μας…

Φίλος του Συλλόγου.