Ο δρόμος προς τα χορευτικά !!!

Όλα άρχισαν από τα Κρύα Ιτεών. Ήταν ένα ωραίο βραδάκι του Μαΐου κι εγώ στην Ελληνική ομάδα διάσωσης μαζί με τα άλλα παιδιά να κανονίζουμε τις επόμενες ενέργειες μας. Απ’ έξω άρχισαν ν’ ακούγονται δημοτικά και λαϊκά τραγούδια και μια μεγάλη παρέα παιδιών έκαναν πρόβες. Ήταν τόσο το κέφι τους που μαζί με μια φίλη μου, Νατάσα κ αυτή, αρχίσαμε να χορεύουμε στον προαύλιο χώρο της ΕΟΔ. Το έμπειρο μάτι του κ. Γιάννη Φραντζή δεν άργησε να μας εντοπίσει και μας κάλεσε να μπούμε στον κύκλο. Δεν θέλαμε και πολύ, τουλάχιστον εγώ που χόρευα από το νηπιαγωγείο σε παρά πολλούς συλλόγους. Τα παιδιά μας καλωσόρισαν και μας καλοδέχτηκαν αμέσως. Η πρόσκληση για τις επόμενες μέρες δεν άργησε να’ρθει. Με πολύ λίγες πρόβες έγινα κομμάτι του Συλλόγου. Οι εξορμήσεις όλο το καλοκαίρι σε πολλά μέρη της Αχαΐας και της Ηλείας ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ και ξέφευγε από τις κλειστές αίθουσες των άλλων συλλόγων.
Η επαφή με τον κόσμο, το χειροκρότημα, η συμμετοχή αλλά πιο πολύ η παρέα των παιδιών, ηταν κάτι που με τραβούσε κάθε εβδομάδα και πιο πολύ. Επίσης οι χοροδιδάσκαλοι Π. Φραντζής και Π. Σουλελές ήταν και αυτοί καθοριστικοί παράγοντες ώστε να συνεχίσω να πηγαίνω με χαρά. Ύστερα ηρθε και η γνωριμία με τον πρόεδρο του Συλλόγου για τον οποίο θα σας μιλήσω στη συνέχεια. Ήρθε κ ο Σεπτέμβριος και μαζί μου έφερα και τ’αδέρφια μου Νίκο και Γιώργο. Δεν αργησαν να ενταχθούν κι αυτοί στην ομάδα. Ο Γιώργος, εγώ, η Σοφία, ο Δημήτρης Μαντάς γίναμε κολλητοί. Το πρώτο ταξίδι για εξωτερικό δεν άργησε να’ρθει. Τα Χριστούγεννα με γεμάτες τις βαλίτσες ρούχα ξεκινήσαμε αλλά στο γυρισμό οι βαλίτσες ήταν γεμάτες εμπειρίες, γέλια, χαρά, φιλίες.

Εκεί βρήκα και την αδερφούλα που δεν είχα, τη Σοφία Χασαποπούλου. Στην Ιταλία πρώτη φορά χωρίς την μανούλα μου, έκανα πολλές μανούλες που με πρόσεχαν. Ένιωθα τόσο καλά μαζί τους που δεν ήθελα να γυρίσω. Το να δείχνεις τον πολιτισμό σου σε μία ξένη χώρα είναι κάτι το καταπληκτικό. Θα έπρεπε να γράφω ώρες για το τι ζήσαμε στην Ιταλία. Ακολούθησε το ταξίδι στην Φλώρινα-Κοζάνη-Καστοριά. Ένα 3ήμερο καταπληκτικό… Αντάλλαξε γνώσεις χορού με το χορευτικό της Φλώρινας. Ακολουθεί το ταξίδι στην Σερβία. Η Ευγενία Σερέτη μαζί με τον πρόεδρό μας, μας οδήγησαν στην απόλυτη αποθέωση. Αυτή την αγάπη που μας έδειξαν οι Σέρβοι δεν την έχω αισθανθεί στην Ελλάδα, φανταστείτε ότι προσκυνούσαν το τσαρούχι του τσολιά και έκλαιγαν. Στο διαγωνισμό τρομπέτας και χορών καταλάβαμε την πρώτη θέση. Αυτό το ξέφρενο πανηγύρι που ζήσαμε στην πόλη Γκούτσε δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Η επόμενη χρονιά μας βρίσκει με καινούριους χορούς από Αιγαίο και Θράκη εντάσσονται στο καθαρά Πελοποννησιακό πρόγραμμά μας. Κάθε Τετάρτη και Κυριακή είναι αφιερωμένη στο Σύλλογό μας. Πάμε εκεί να μάθουμε, να γελάσουμε, να βρεθούμε με φίλους. Μην ξεχνάμε και την Κων/να Βέρρα που πολύ γρήγορα γίναμε φίλες. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για όλα τα παιδιά αλλά δεν θα χωράει η εφημερίδα. Το 2ο ταξίδι στην Ιταλία πραγματοποιείται την Πρωτοχρονιά του 2006. Οι φίλες μου από τα ΤΕΙ και όχι μόνο έχουν αρχίσει να ζηλεύουν. Οι εκδηλώσεις και στην ευρύτερη περιοχή της Πάτρας είναι συνεχείς. Ο πρόεδρός μας ασταμάτητα δουλεύει ώστε ο Σύλλογός μας να φτάσει σε όλη την Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία. Αλλά αυτό που μετράει για εμάς είναι η παρέα που κάνει μαζί μας, στις γιορτές και στα γενέθλιά μας, στα δύσκολά μας και στα εύκολα. Το σλόγκαν του «Τάξις και ηθική» καθώς και το «Είπαμε να γνωριστούμε αλλά μην παραγνωριστούμε» αντηχεί ακόμα συνέχεια στ’αυτιά μας. Δεν είναι τυχαίο που τόσα παιδιά ανήκουν στον Παγκαλαβρυτινό Σύλλογο. Για όλα αυτά που σας είπα παραπάνω και για άλλα τόσα που θα ήθελα να γράψω αλλά δεν μπορώ λόγω έλλειψης χώρου είμαι στο Σύλλογο δύο χρόνια. Και μην σας πω ότι ίσως πάνε και τα παιδιά μου, γιατί εκεί είναι οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, το σπίτι μου, η διέξοδος μου σε όλα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κύριο Γιάννη Φραντζή που μ’έβαλε στον Παγκαλαβρυτινό Σύλλογο, τον πρόεδρο κύριο Θανάση Φραντζή, τους/τις χοροδιδασκάλους-λες, καθώς και το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου για τις ευκαιρίες που μου έδωσαν να ζήσω τόσα πράγματα και ν’ αναδείξω τα προσόντα μου. Μην ξεχνάτε ότι στα «Κακιστεία 2007» ανακηρύχτηκα «ΣΤΑΡ ΤΣΟΚΑΡΟ 2007». Πού αλλού θα έπαιρνα τέτοιον τίτλο; Αυτά όλα είναι ένα πολύ μικρό δείγμα του τι έχω ζήσει στο Σύλλογο. Χρωστάω και ένα ευχαριστώ στα παιδιά για την υπέροχη παρέα τους (ειδικά τη Σοφία, τον αδερφό μου Γιώργο, τον Δ. Μαντά, την Ρούλα, την Κων/να Βέρρα, την Δημητρούλα, το Ν. Γκιώνη, τα Ξανθάκια κ.λ.π).
Ευχαριστώ Νατάσα Δασουρά