Γλέντι την Τσικνοπέμπτη

Πιστοί στο έθιμο της Τσικνοπέμπτης, τα μέλη των χορευτικών του Π.Σ. το τσίκνισαν για τα καλά, στο περιβάλλοντα χώρο του πρώην κτιρίου της ΔΕΠΑΠ στις 28 φεβρουαρίου 2008, όπου πλέον στεγάζονται. Υπαίθριες ψησταριές που είχαν στηθεί από νωρίς το πρωί, δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να βγάζουν εκλεκτούς μεζέδες και τα παραδοσιακά σουβλάκια, τα οποία απόλαυσαν όχι μόνο τα μέλη των χορευτικών, αλλά και οι φίλοι του Συλλόγου που πέρασαν από την οδό Παπαδιαμαντοπούλου. Το κρασί έρεε άφθονο, ενώ ο χορός, το τραγούδι και το αμείωτο κέφι κράτησαν μέχρι αργά το απόγευμα. Το χρώμα της εκδήλωσης ήταν παραδοσιακό, ενώ ο Σύλλογος φιλοδοξεί να μετατραπεί η εορτή της Τσικνοπέμπτης μια από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις με στόχο την παράδοση των ηθών και εθίμων της περιοχής μας. Στο πλαίσιο μάλιστα, της εκδήλωσης εκφώνησε σύντομη ομιλία, το μέλος των χορευτικών τμημάτων, Τζίνα Γεωργακοπούλου, λέγοντας:

«Ότι είμαστε λαός του γλεντιού και της χαράς, κανένας ποτέ δεν το έχει αμφισβητήσει. Παρ’ όλες τις δυσκολίες που έχει περάσει η γαλανή μας χώρα, το γλέντι, ο χορός και το τραγούδι δεν μας έχει λείψει ποτέ. Υπήρξε πάντα μια πύλη φυγής ή σωτηρίας. Η αποκριά είναι μια γιορτή που ενθουσιάζει και που χαίρονται μικροί και μεγάλοι. Είναι η γιορτή της χαράς, της ξεγνοιασιάς και ο εγκάρδιος αποχαιρετισμός του χειμώνα. Υποδεχόμαστε τη μυρωδάτη άνοιξη, όπως μάθαμε αιώνες. Στο μέσο της κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη κατά την οποία παραδοσιακά τρώμε πολύ κρέας, κατά κάποιον τρόπο προετοιμαζόμενοι για τη νηστεία της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη την κρεατινή εβδομάδα είναι η καταλληλότερη ημέρα να κάνουμε κραιπάλες. Ο εορτασμός αυτής της ημέρας είναι ένα έθιμο που δεν γνωρίζουμε από πού προέρχεται. Βασικό χαρακτηριστικό του είναι το ψήσιμο, το «τσίκνισμα» του κρέατος στα κάρβουνα. Από εκεί και έχει πάρει το όνομά της η ημέρα. Πέρα από το ψήσιμο του κρέατος, κάθε τόπος έχει και τις δικές του συνήθειες εορτασμού της Τσικνοπέμπτης. Μερικές από αυτές είναι:

Σέρρες: Στις αλάνες ανάβονται μεγάλες φωτιές στις οποίες αφού ψήσουν κρέας, πηδούν από πάνω τους. Τέλος κάποιος από την παρέα με χιούμορ αναλαμβάνει να κάνει προξενιά, ανακατεύοντας ταυτόχρονα τη θράκα της φωτιάς με μια βέργα.

Κομοτηνή: Εδώ την Τσικνοπέμπτη καψαλίζουν την κότα που θα φαγωθεί την Κυριακή της Αποκριάς. Επίσης τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν βρώσιμα δώρα. Ο άνδρας στέλνει στην αρραβωνιαστικιά του μια κότα και εκείνη του στέλνει μπακλαβά και μιας κότα γεμιστή, καθότι ο έρωτας περνά από το στομάχι.

Κέρκυρα: Την ημέρα αυτή, τελούνται τα «κορφιάτικα πετεγολέτσια ή κουτσομπολιά», όπου οι γυναίκες βγαίνουν στα παράθυρα των καντουνιών και κουτσομπολεύουν. Ακολουθούν καντάδες όπου με αυτές κλείνει το έθιμο.

Πελοπόννησος: Σε όλη την περιφέρεια την Τσικνοπέμπτη σφάζουν χοιρινά από τα οποία φτιάχνουν λογιών- λογιών καλούδια. Η πηχτή, οι τσιγαρίδες, τα λουκάνικα, η γουρναλοιφή, η πυτιά, τα γουρνοτσάρουχα και το παστό είναι ορισμένα απ’ αυτά. Διαδικασία εβδομάδας εορταστική με λιχουδιές, κρασί και τραγούδι κι έχει ο Θεός αφού έδωσε για να έχει και ο Χριστιανός για όλη τη χρονιά όλα τα καλά.

Γι’ αυτό πρέπουν τις ημέρες αυτές γιορτάσια και χαρές και «μεγάλη να ναι η Χάρη του». Στην υγειά μας λοιπόν με καράτζαφλο, συκώτι με ψιλό κρεμμύδι, με οματιές και κρασί και πειράγματα. Η μάνη Γη μας τρέφει καλά. Καιρός χαράς, καιρός ξεγνοιασιάς με μεταμφιέσεις, με αλευρώματα και γιαουρτώματα, με μουτζουρώματα, συνήθειες που διασκεδάζουν και προκαλούν πολύ γέλιο. Ο Γάμος και ο Θάνατος συνυπάρχουν στα έθιμα της Αποκριάς. Οι ζωντανοί και οι πεθαμένοι μαζί, έθιμα που μας θυμίζουν και τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις μας. Τότε που οι ψυχές των αποθαμένων απολύονται από τον Άδη κάποιες ημέρες της Άνοιξης για να έρθουν να συγκατοικήσουν με τους ζωντανούς. Αναβίωναν προλήψεις και δεισιδαιμονίες, ακούγονταν άσεμνα τραγούδια, αθυροστομίες με θεατρικούς διαλόγους, παρουσίαση διάφορων δρώμενων που αναπαρίσταναν ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Πάτρα: τη μέρα της Τσικνοπέμπτης ζωντανεύει ο λαϊκός τύπος της Γιαννούλας της Κουλουρού, η οποία έζησε στα χρόνια του μεσοπολέμου που πίστευε πως ο Ναύαρχος Ουίλσων είναι ερωτευμένος μαζί της και τα ερχόταν να τη νυμφευθεί. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, η Κουλουρού ντύνεται νύφη και με τη βοήθεια πλήθους συνοδεύεται στο λιμάνι της Πάτρας για να συναντήσει τον αγαπημένο της. Ένας γάμος που ποτέ ωστόσο δεν πραγματοποιείται προς τέρψη των Πατρινών που έχουν έναν ακόμη λόγο να ξεφαντώνουν με τις υπαίθριες ορχήστρες του Δήμου να συντελούν και να συνοδεύουν. Έθιμα που μας λένε ότι τίποτα δεν χάνεται σ’ αυτόν τον κόσμο και μέσα στον δικό του χρόνο».