Έναρξη στις 14 Σεπτεμβρίου

Όλα είναι έτοιμα για την έναρξη της νέας χορευτικής περιόδου που θα ξεκινήσει στις 14 Σεπτεμβρίου. Ο χώρος διδασκαλίας των χορευτικών, επί της οδού Παπαδιαμαντοπούλου 17 Α, είναι έτοιμος να υποδεχτεί τα μέλη των χορευτικών, αλλά και όλους όσοι θα εγγραφούν στα νέα τμήματα με την έναρξη της νέας χρονιάς. Μάλιστα το ενδιαφέρον για εγγραφές είναι ήδη πολύ μεγάλο, ενώ εκτιμάται πως φέτος ο αριθμός των μελών των χορευτικών τμημάτων θα αυξηθεί κατά πολύ. Παράλληλα, το Δ.Σ. του Π.Σ. επεξεργάζεται ήδη και τις δεκάδες προσκλήσεις που έχουν φθάσει στα γραφεία του Συλλόγου για τη συμμετοχή των χορευτικών σε εκδηλώσεις εντός και εκτός Ελλάδος.

Παράλληλα, ο Σύλλογος φέτος προτίθεται να δημιουργήσει τόσο τμήμα χορωδίας, όσο και εκμάθησης μουσικών οργάνων. Γι’ αυτό το λόγο το Δ.Σ. καλεί όλους όσοι γνωρίζουν κάποιο μουσικό όργανο και επιθυμούν να συμμετέχουν στο νέο τμήμα να απευθυνθούν στο Σύλλογο.

Οι ενδιαφερόμενοι για περισσότερες πληροφορίες μπορούν να επικοινωνούν με τον πρόεδρο κ. Αθανάσιο Φραντζή στα τηλέφωνα 2610 275769 και 6972 296949.

Έχασαν το Δρόμο…

Μικρός Ποντιάς

Εκατοντάδες επισκέπτες στο Μικροποντέϊκο αντάμωμα έχασαν το δρόμο και έκαναν άσκοπα δεκάδες χιλιόμετρα μόνο και μόνο επειδή σε όλη τη διαδρομή δεν υπήρχε ούτε μία πινακίδα που να τους κατευθύνει. Μάλιστα κάποιοι έφθασαν μέχρι και την Ιερά Μονή Μακελλαριάς, ενώ άλλοι βρέθηκαν σε άλλους όμορους Δήμους,αναζητώντας τον Μικρό Ποντιά, όπου έγινε η εκδήλωση. Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στον Μικρό Ποντιά, αλλά και σε άλλα δημοτικά διαμερίσματα των Καλαβρύτων, καθώς δεν υπάρχουν πινακίδες που να ενημερώνουν τους διερχόμενους οδηγούς. Είναι ένα φαινόμενο που σίγουρα δεν τιμά την κατά τα άλλα φιλόξενη περιοχή μας, γι’ αυτό και ο Δήμος πρέπει να μεριμνήσει άμεσα και να τοποθετήσει πινακίδες τόσο στο επαρχιακό δίκτυο, όσο και στο δημοτικό.

Ποταμός Λαδώνας! Πηγή Πλούτου-Θείο Δώρο για την Περιοχή μας...

Από τις πηγές του Λάδωνα που το νερό αναβλύζει άφθονο και καθαρό το ποτάμι μας αρχίζει το ταξίδι του σε ένα δρόμο μακρύ και παραγωγικό που δίνει ζωή στο πλούσιο οικοσύστημα του Λάδωνα και στο ευρύτερο φυσικό και ζωικό βασίλειο της περιοχής.

Φθάνει στα όρια του Δήμου μας, εκεί στις εγκαταστάσεις κανό-καγιάκ και ράφτινγκ που απέχουν πέντε χιλιόμετρα από την ιστορική κωμόπολη της Δάφνης-έδρα του Δήμου Παΐων-και κεφαλοχώρι της περιοχής. Εδώ τα νερά του Λάδωνα, μας δίνουν την δυνατότητα για αθλητικές δραστηριότητες. Γίνεται Αθλητικός Τουρισμός, μια δράση βιώσιμης ανάπτυξης για την οικονομία του τόπου μας. Κατά μήκος της διαδρομής του στις όχθες του συναντά τον εύφορο κάμπο του Λάδωνα και μέσα από μικρά φυσικά αρδευτικά φράγματα στο ποτάμι και τσιμεντένιους υδραύλακες αρδεύει όλο τον κάμπο που δίνει πλούσια παραγωγή σε κηπευτικά- αραβόσιτο, όσπρια, φρούτα κ.λ.π. Εδώ βλέπουμε το νερό σε συνδυασμό με το καλό χώμα της περιοχής να μετατρέπεται σε χρήσιμα και απαραίτητα προϊόντα διατροφής.

Παράλληλα το ποτάμι μας με τα άφθονα και γάργαρα νερά του ομορφαίνει το φυσικό περιβάλλον της περιοχής μας δημιουργώντας ένα απέραντο δάσος από πλατάνια και άλλα υδρόβια δέντρα και φυτά όπου στις φυλλωσιές τους φωλιάζουν αρκετά σπάνια πουλιά και ζώα. Στις ξύλινες εξέδρες που έχει κατασκευάσει ο Δήμος Παϊων, επάνω κυριολεκτικά στη ροή του ποταμού και στα παγκάκια τους οι επισκέπτες μας και φίλοι του Λάδωνα ξεκουράζονται στη δροσιά του, ηρεμούν και γαληνεύουν ψυχικά. Δίκαια ο Παυσανίας από την αρχαία εποχή στα ΑΧΑΪΚΑ του χαρακτηρίζει τον Λάδωνα ως το πρώτο και καλύτερο ποταμό που δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον ελληνικόν ή ξένον. 

Για την ακρίβεια γράφει: «Κάλλος μεν ένεκα ουδενός ποταμού δεύτερος, ούτε βαρβαρικόν εστί, ούτε Έλληνος».
Αφού διατρέξει ο Λάδωνας μια απόσταση δεκαπέντε (15) χιλιομέτρων τροφοδοτώντας το σπάνιο υδροβιότοπο, αφήνοντας ολόγυρα του τις κορυφές των βουνών μας, άλλες γυμνές και άλλες καταπράσινες από τα πουρνάρια της περιοχής φθάνει στην τεχνητή λίμνη του Λάδωνα.
Σε όλη τη διαδρομή του ποταμού, παράλληλα στην ροή του υπάρχει ένα πολύ καλό τουριστικό οδικό δίκτυο ασφαλτοστρωμένο που δίνει την δυνατότητα για άμεση προσπέλαση στο Πλατανοδάσος και στις φυσικές ομορφιές του Λάδωνα.
Με την λίμνη έχουμε ένα σπάνιο φαινόμενο της φύσης. Μια μεγάλη λίμνη μέσα σε κακοτράχαλο και απόκρημνο ορεινό όγκο. Οι πράσινες πλαγιές και κορυφές των βουνών καθρεπτίζονται στην μικρή μας «θάλασσα», την τεχνητή λίμνη και δημιουργούν ένα μαγευτικό και ανεπανάληπτο φυσικό τοπίο, που αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η τεχνητή λίμνη του Λάδωνα δημιουργείται από το τεχνητό φράγμα μέσα σε μια άγρια χαράδρα των βουνών. Στο τεχνητό φράγμα του Λάδωνα στη θέση Πήδημα ο επισκέπτης θαυμάζει την δύναμη της ανθρώπινης παρέμβασης στην φύση πριν από 55 χρόνια.
Η λίμνη έχει μήκος δεκατεσσάρων (14) χιλιομέτρων περίπου και μέσο πλάτος 350 μέτρα. Εδώ ο επισκέπτης μπορεί να κάνει βαρκάδα να ψαρέψει στις όχθες της, να ηρεμεί και να αυτοσυγκεντρώνεται ακούγοντας το κελάηδισμα των κάθε λογής πουλιών και τα κουδουνίσματα των γιδοπροβάτων που βόσκουν αμέριμνα στις γύρω πλαγιές των βουνών.
Η λίμνη λειτουργεί ως ταμιευτήρας του νερού. Το νερό της λίμνης μέσα από μια σήραγγα σε σχήμα αυγού μεγάλης διατομής και μήκους 9,00 χιλιομέτρων που διατρυπά το απέναντι βουνό καταλήγει στην περιοχή «Σπάθαρι». Εκεί πέφτοντας από μεγάλο ύψος δίνει κίνηση στους στροβίλους του Υδροηλεκτρικού εργοστασίου που παράγει το Ηλεκτρικό ρεύμα για να φωτίσει τα σπίτια μας να λειτουργήσουν οικιακές συσκευές, βιοτεχνίες και βιομηχανίες παραγωγής προϊόντων.
Όλα τα παραπάνω μας τα προσφέρει ο Λάδωνας με τα νερά του και το μαγευτικό φυσικό του περιβάλλον. Αβίαστα προκύπτει η ανάγκη να προστατεύσουμε το ποτάμι μας, το Λάδωνα και το περιβάλλον του σαν κόρη οφθαλμού από κάθε πηγή ρύπανσης.

Μήπως είναι καιρός να ιδρύσουμε ένα Περιβαλλοντικό Σύλλογο του Λάδωνα με πρωταρχικό σκοπό την προστασία του;
Και να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα: Μήπως πρέπει στην περιοχή να δημιουργηθεί ένα σχολείο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης να εκπαιδεύει, να μαθαίνει στα παιδιά μας τις λειτουργίες και τις ευαισθησίες του περιβάλλοντος και να τους εμπνέει την αξία της καθαρής φύσης και πώς το νερό που βγαίνει από τις πηγές του Λάδωνα δίνει ζωή στη φύση, παράγει προϊόντα διατροφής, δίνει δυνατότητα για αθλητικές δραστηριότητες, για τουρισμό, για ψάρεμα και το κυριότερο πώς το νερό γίνεται Ηλεκτρικό ρεύμα;
Ο Δήμος Παϊων, ο Παραλαδώνιος Σύνδεσμος Δάφνης, οι Σύλλογοι των χωριών μας της Μουριάς, της Πουρναριάς, της Βάχλιας όλοι οι φορείς το θέλουν,το θεωρούν απαραίτητο και θα βοηθήσουν ηθικά και οικονομικά. Υπάρχει κτιριακή υποδομή. Υπάρχει ξενοδοχειακή υποδομή. Το Γυμνάσιο, το Λύκειο της Δάφνης, τα σχολεία της περιοχής μας μπορούν και θα βοηθήσουν.

Κώστας Ασημακόπουλος

Δήμαρχος Παϊων

Ομιλία Αντώνη Ελευθεριώτη στην Τελετή Λήξης Χορευτικής Χρονιάς 2007-2008

"Όλοι ακούμε συχνά ότι οφείλουμε σεβασμό στηνπαράδοση του τόπου μας. Η προτροπή αυτήέχει κάτι το αυτονόητο. Παράδοση είναι η κληρονομιά του παρελθόντος. Όταν ένας οργανισμός, άνθρωπος, κοινωνία, εξελίσσονται, δεν απορρίπτουν τα προηγούμενα στάδια, αλλά τα ενσωματώνουν στο παρόν.... 

Ένας ενήλικας δεν διαγράφει την παιδική του ηλικία, διότι θα ξεχάσει επίσης την ανάγνωση, την γραφή, την ομιλία και το βάδισμα. Όταν ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι, το προηγούμενο δεν το εξαφανίζουμε με περιφρόνηση, αλλά το αφήνουμε στην θέση του, γιατί στηρίζει, μαζί με όλα τα άλλα, την σκάλα. Αφαιρώντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, λέει κάπου ο Σεφέρης, αφαιρούμε ταυτόχρονα κι ένα κομμάτι από το μέλλον. Το φτωχαίνουμε, του στερούμε το ιστορικό του βάθος.

Η διάσωση λοιπόν της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας μέσα στην Ε.Ε. είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει. Πώς δηλαδή μέσα σε μια Ευρώπη πολύ-πολιτισμική θα αποφευχθεί η πολιτιστική ισοπέδωση και θα ζήσουμε ισότιμα με τον δικό μας πολιτισμό πλάι στους άλλους ευρωπαϊκούς. Οχι απομονωμένοι, αλλά σε μια επικοινωνία μαζί τους. Σε μιά συνύπαρξη όπου στοιχεία όπως η γλώσσα και η πολιτισμική ιδιαιτερότητα του καθενός θα διαρκούν και θα εξελίσσονται.

Ενα από τα κεφάλαια του λαϊκού μας πολιτισμού που καλούμαστε να διασώσουμε είναι και η μουσική και χορευτική μας παράδοση.

Τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια εκφράζουν με ευαισθησία και δυναμισμό τις σκέψεις και τα συναισθήματα των λαϊκων ανθρώπων για την εργασία τον έρωτα, το γάμο, τη διασκέδαση, το χωρισμό, το θάνατο και όλες τις περιπέτειες της ζωής, τόσο της ατομικής όσο και της εθνικής.

Σημαντικό χαρακτηριστικό του δημοτικού τραγουδιού είναι ο αναπόσπαστος δεσμός του με τη μουσική και το χορό.

Σύμφωνα με τον Maurice Bejarts ο χορός είναι μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες όπου συμμετέχουν ταυτόχρονα το σώμα, η καρδιά και το μυαλό. Ο χορός βοηθάει στην ψυχική εκτόνωση, και ενισχύει τη συνεργασία και την ομαδικότητα.

Ως τέτοια δραστηριότητα λοιπόν, εμφανίζεται πολύ νωρίς στις ανθρώπινες κοινωνίες. Περιγραφές χορού συναντάμε σε αρχαιότατα κείμενα. 

Ο Όμηρος, στην περιγραφή που κάνει της ασπίδας του Αχιλλέα στο Σ της Ιλιάδας, αναφέρει ότι νέοι και νέες χόρευαν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου από τον καρπό, άλλοτε σε σχήμα κύκλου και άλλοτε σε δύο σειρές, η μια αντίκρυ στην άλλη. Ο Ελληνας χορεύει με τη παραμικρή ευκαιρία, σε κάθε στιγμή της συναισθηματικής και κοινωνικής του ζωής.

"Ρυάκι να ακούσει ο έρωτας, χορεύει" λέει ένας σύγχρονος ποιητής.

Οι ρίζες του χορού στην Ελλάδα εντοπίζονται περίπου το 1000 π. Χ. Στις χορευτικές εκδηλώσεις της αρχαίας Ελλάδας θεωρείται ότι βρίσκονται οι ρίζες του ευρωπαϊκού και του ακαδημαϊκού ή θεατρικού χορού. Στην Αχαία Ελλάδα υπήρχε μια βασική διάκριση ως προς το είδος του χορού: o Απολλώνιος Χορός αντιπροσώπευε το "ήθος", ενώ ο Διονυσιακός Χορός το "πάθος”. Ο Απολλώνιος Χορός έχει ως μουσική συνοδεία την κιθάρα και περιλαμβάνει τους θρησκευτικούς, τους πολεμικούς και τους κοινωνικούς χορούς, οι οποίοι τελούνταν στις συμποσιακές και πένθιμες τελετές. Ο Διονυσιακός Χορός οποίος προέρχεται από την βακχική λατρεία ή τη λατρεία του θεού Διόνυσου, έχει γρήγορα ξεσπάσματα και ιλιγγιώδεις κινήσεις, οι οποίες θυμίζουν τους χορούς των πρωτογόνων. Από τη σύνθεση των Απολλώνιων και των Διονυσιακών Χορών πηγάζει ο Θεατρικός Ελληνικός Χορός ο οποίος αποτέλεσε οργανικό μέρος της αρχαίας τραγωδίας. Στους σύγχρονους νεοελληνικούς χορούς συναντώνται ρυθμοί και μουσικά μοτίβα της Αρχαίας Ελλάδας. Οι ελληνικοί χοροί παρουσιάζουν αξιοσημείωτη ποικιλία από παραλλαγές και επηρεάζονται μορφολογικά από τον τόπο καταγωγής τους. Είναι γνωστό ότι οι χοροί της ηπειρωτικής Ελλάδας έχουν "βαρύ" ύφος και για αυτό αποκαλούνται συχνά και "λεβέντικοι", σε αντίθεση με αυτούς της νησιωτικής Ελλάδας, οι οποίοι έχουν έναν περισσότερο "ανάλαφρο" ρυθμό.

Οι κοινωνικές και άλλες αλλαγές που σφράγισαν το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ανάγκασαν πολλές οικογένειες να εγκαταλείψουν τις κοινότητές τους, να συντελεστεί η πρώτη επαφή με την πόλη και στο σπάσιμο της συνέχειας με το χωριό και το παραδοσιακά γλέντια. Με την απομάκρυνση από τις πατρογονικές εστίες και την επαφή με έναν άλλο πολιτισμό, τελείως διαφορετικό, εμφανίστηκαν και τα πρώτα συμπτώματα της παρακμής της παραδοσιακής λειτουργίας του χορού. Πολλοί χοροί ξεχάστηκαν ή εγκαταλήφθηκαν. Τη διάσωσή τους, μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της χορευτικής παράδοσης ανέλαβαν να την πραγματοποιήσουν σύλλογοι όπως ο Παγκαλαβρυτινός,συνεχίζοντας μιά πολύχρονη πολιτιστική και κοινωνική προσφορά. Ο σύλλογος αποτελεί σήμερα έναν από τους σημαντικούς κιβωτούς διαφύλαξης και σωτηρίας της παράδοσης των χορών στην Ελλάδα.

Η αποψινή εκδήλωση, που έχει καθιερωθεί πια σαν ετήσιος θεσμός, έρχεται σαν επιστέγασμα της φετινής προσπάθειας και δίνει μιαν δυνατή υπόσχεση για μια εξίσου αποδοτική συνέχεια στο μέλλον."